Vietnam

Het is al weer een tijdje geleden dat we de voor het laatst in de blog hebben geschreven. Omdat we in de tussentijd best wel veel steden hebben bezocht zullen jullie vast uitkijken naar nieuw leesvoer. We waren gebleven bij het punt dat we net vertrokken van Koh Tao en koers zetten richting Koh Phangan.

Toen we op Koh Phangan aankwamen zijn we met de taxi naar het hotel gegaan. Leuk weetje: Het maakt op dit eiland niet uit of je 5 minuten of 1 uur met de taxi moet, je betaalt 100 Baht (+- €2,50) per persoon. Dit wordt geregeld door de lokale maffia.
Op Koh Phangan hebben we oud en nieuw gevierd op het strand, bij de Full Moon party. Het hele strand was afgeladen met mensen en er heerste een goede sfeer. Ook kon je met een brandend touw touwtje springen. Dit leek ons geen goed idee aangezien we veel verhalen hebben gehoord over mensen met derdegraads souvenirs... Voor de rest was het een leuk feest maar niet heel erg bijzonder. We hadden onze hoop gevestigd op het feest van twee dagen later. De volgende dag was het een vreemde, maar erg aangename ervaring om aan het zwembad te zitten met 30 graden zon en bij te komen van Ouderjaarsavond.

Voordat de tweede Full Moon party plaatsvond kregen wij nog een nieuwe reisgenoot, genaamd Otto. Otto is net als Gilles een vriend van Hein en Reijer die elkaar hebben ontmoet bij Raleigh.
Op Koh Phangan hadden we twee scooters gehuurd en zijn hiermee een beetje het eiland gaan verkennen. We hadden niet heel veel bijzonders gezien maar het was toch een leuke ervaring.
Het was tijd voor de tweede Full Moon party en daarmee ook de laatste avond dat Joost en ik samen waren met de rest. Dit feest was leuker dan de eerste maar nog steeds niet bepaald spetterend als wordt beweerd. Het zou misschien kunnen komen omdat we daar de veruit jongste waren, de meeste reizigers daar zijn 24+.

De volgende ochtend namen we afscheid van de jongens, allemaal in hun onderbroek op straat omdat ze daarna direct weer terug hun bed in wilden. Wij hadden nog een reis van 18 uur voor de boeg om terug te gaan naar de hoofdstad. Eerst hadden we een boottocht van een stevige acht uur en daarna gingen wij per abuis met gevaar voor eigen leven met de bus. De vrienden van Otto wilden ook naar Koh Phangan gaan. Ze waren van plan om met de bus te gaan maar Gilles had hun gewaarschuwd over de gevaren van de nachtbus. Dus bus die ze oorspronkelijk zouden nemen is verongelukt. Vier doden. Wij hebben gelukkig geen schrammetje opgelopen.

Om Vietnam binnen te komen heb je een visum nodig. Wij hadden gekozen voor een visum on arrival. Je hebt dan een brief van de Vietnamese ambassade nodig en een pasfoto. Joost had geen pasfoto van zichzelf mee maar een van zijn tweeling broer, Willem. Hiermee heeft hij zonder problemen een visum gekregen.

Vanuit Bangkok zijn we naar de tweede stad in Vietnam gevlogen, Ho Chi Minh City. Vroeger stond HCMC bekend als Saigon. HCMC is een gigantische stad, met haar 2091 km^2 is de stad anderhalf keer groter dan de provincie Utrecht. Ook zijn Joost en ik hier multimiljonairs ;), 1 euro is ongeveer 28K Vietnamese Dong. Vietnam is, haast zonder dat je het doorhebt, ook nog eens een communistisch land. Het verkeer is hier één grote chaos. Voor diegene die in Bangkok zijn geweest en het verkeer daar al een drama vonden, HCMC is erger (véél erger). Tijdens de spits hier is het oversteken een gevaarlijke bezigheid. Ik heb een filmpje gemaakt hoe Joost en ik dit doen maar kan deze jammer genoeg niet uploaden naar onze blog.

In HCMC zijn we naar het War Remnants Museum gegaan. Dit was heel indrukwekkend, honderden foto's van de oorlog - vooral van Vietnamesen met ontbrekende lichaamsdelen- , gigantische Amerikaanse oorlogsmachines en aangrijpende verhalen. Wat opviel was dat ze vooral wilden laten zien wat voor gruwelijke dingen Amerika het land en de mensen heeft aangedaan. Er was zelfs een hele afdeling waarin ze foto's van baby's en kinderen exposeerden die gehandicapt werden geboren door de giftige stof Agent Orange.

De volgende dag in HCMC werd ik ziek en was ik genoodzaakt om de hele dag in de kamer te spenderen. Dit was niet heel spetterend...

Na HCMC besloten wij om, op aanraden van een vriendin die we daar tegenkwamen, naar Da Nang te gaan. Da Nang is een niet al te grote havenstad tussen twee kleine bergen in. Hier hebben we een scooter gehuurd en zijn we door het niet al te rampzalige verkeer -vergeleken met HCMC- getourd naar de Lady Buddha. Met een hoogte van 67 meter is ze de hoogste van het land.

Op dit moment zitten Joost in het meest luxe hostel waar we ooit in hebben verbleven (nog steeds maar 6eu per nacht). We zijn nu in Hoi An -en nee ik ga haar niet de groetjes doen- een kustplaatsje ongeveer een uurtje met de bus van Da Nang.

Vandaag hebben we een fietstour gedaan door de oude binnenstad. Tijdens de tour mochten we in het huis van de, volgens onze accompagnateur "The most happy Vietnamese guy you will ever meet.", thee drinken en rondkijken. Hij woont in een authentiek Vietnamees huis met prachtige met de hand tot draak bewerkte draagbalken. In Vietnam staat de draak voor kracht en de onafhankelijkheid van het Vietnamese volk. Hij was zo gastvrij dat hij ons zelfs in de kamer liet komen waar zijn oma van 94 lag te slapen. Na onze thee te hebben opgedronken zijn we naar een andere plek in Hoi An gefietst. Hier hebben we met de hulp van een Vietnamese dame onze eigen lantaarn in elkaar geknutseld.

We zijn er nog niet helemaal over uit welke stad we nu gaan bezoeken maar dat lees je wel in onze volgende blog!