We leven nog!!
5 februari 2018 - Idaho Falls, Idaho, Verenigde Staten
Wij willen jullie trouwe volgers onze oprechte excuses aanbieden voor de lange afwezigheid. Maar, daar zijn we weer!
De laatste keer dat we iets van ons hebben laten horen waren we nog in Hoi An.
Momenteel zijn we aan de andere kant van de oceaan in een uit haar voegen gegroeid dorp. In de tussentijd hebben wij natuurlijk enorm veel uitgevoerd, waar ik jullie in geur en kleur over ga vertellen.
Nadat we alles in Hoi An hebben gezien wat we wilden zien zijn we doorgereisd naar Hue. We waren van plan om hier niet langer dan een nacht te blijven. Toen we eindelijk waren aangekomen in ons hostel en alle spullen hadden opgeborgen was de bar helaas al dicht. Omdat onze trein pas s'avonds laat zou vertrekken hadden de volgende dag nog genoeg tijd om iets van de stad te zien. Hue is de oude keizerlijke hoofdstad van Vietnam en is erg bekend om zijn keizerlijke palijs die een replica is van de verboden stad in Peking. Dit konden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan dus zijn we met volle moed een bezoekje gaan brengen aan dit wel erg massieve optrekje van de oud keizerlijke familie. Eenmaal binnen viel er voor ons echter niet heel veel te genieten. De citadel bestaat uit een groot omheind oppervlakte midden in de stad met her en der een paar gerestaureerde oud aziatische huisjes. Veel nuttige tekst en uitleg wordt er verder niet gegeven. Zo werd er niet verteld over de grote gevechten die hier werden gevoerd tijdens de oorlog in Vietnam en de vele Amerikanen die hier zijn geëxecuteerd.
Nadat we bij terugkomst in het hostel de hostelmedewerkers hadden verslagen met een pot bierpong vonden we het wel mooi geweest en zijn we richting het station vertrokken.
Vanaf Hue zijn we in één keer naar de hoofdstad van Vietnam, Hanoi gereisd. Het was een zit van 16 uur vol met kakkerlakken en ander ongedierte. Maar goed, het was goedkoop én bracht ons van A naar B.
Eenmaal aangekomen in de hoofdstad hebben we de eerste dagen niet heel veel anders gedaan dan kennisgemaakt met nieuwe vrienden en Bia hơi. Bia hơi is een heel populaire biersoort in Vietnam. Er zit geen hop in en het blijft niet langer dan een dag goed, maar het heeft wel één gigantisch voordeel voor ons budgetreizigers; het bier koste slechts 5000 Vietnamese Dong (€0,17). De smaak is ook nog eens best oké. De op één na laatste dag in Vietnam hadden we een motorgids ingehuurd die ons de stad zou laten zien. Het échte Hanoi, waar de mensen raar opkijken als ze een blanke zien. Wat was dat een succes zeg. Kien (de gids) heeft ons zo veel plekken van Hanoi laten zien waar we anders nooit waren gekomen. Hij bracht ons bijvoorbeeld naar de zwarte markt vol met gestolen spullen en kippen zo vers dat ze nog kakelen. Hij liet ons zien hoe het communisme effect had op het volk. Zo staan er in de niet-toeristische delen luidsprekers die iedere morgen om 05:30 afgaan of wordt er propaganda op een soort krijtbord binnen een woonwijk geschreven. Daarna zagen we hoe de armste mensen van Hanoi op een soort eiland onder de brug leefden, zonder water of elektriciteit en illegaal natuurlijk.
Het was de laatste avond in Vietnam, de volgende ochtend vertrok ons vliegtuig om 09:35 uur richting Hong Kong. Dit betekende dat we al om 6 uur uit de veren moesten om op tijd te komen. Maar het was wel de laatste avond! Dus we besloten tegen beter weten in om alsnog wat Bia hơi'tjes weg te tikken en natuurlijk mee uit te gaan.
Aangekomen in Hong Kong moesten we de eerste dag nog bijkomen van de vorige avonden. Wat ons direct opviel was het enorme prijsverschil met Vietnam, in Vietnam betaalde je €5,00 voor een hostel inclusief ontbijt en hier het zesvoud daarvan, zonder ontbijt.
De eerste dag dat we wat zijn gaan doen waren we opzoek gegaan naar een lange broek omdat de dame van ons hostel zei dat je hier heel goed kon winkelen. Ze stuurde ons naar een winkelstraat vlakbij het water waar we een heel mooi uitzicht hadden op de andere kant van de stad. De winkelstraat was ietwat buiten ons budget. Om maar wat te noemen, er zaten meer Rolex retailers dan McDonald's op de Coolsingel op een vergelijkbare afstand. De volgende dag zijn we naar de andere kant van de stad gegaan om de Peak Tram naar de top van de Victoria Peak te nemen. Hier hadden we een adembenemend uitzicht op de stad. Letterlijk adembenemend want de luchtkwaliteit in Hong Kong is heel erg slecht. Slechter dan in Bangkok of Hanoi, ook is het zicht voor 30% van het jaar beperkt tot 8 km. Er zijn wel talloze mensen die mondkapjes dragen maar dit doen ze tegen bescherming van de zon, niet tegen de smog. Het milieu maakt de meesten niet zo veel uit daar. Vanaf Victoria Peak zijn we naar beneden gehiket, wat best een makkelijke afdaling was. Maar we wilden meer. De volgende dag zijn we, op aanraden van een studente uit hk die we ontmoet hadden in Hanoi, de Dragon Trail gaan lopen. Deze was een stuk spectaculairder dan de hike die we de dag daarvoor hadden gedaan. Na de hike hadden we nog een snel een duik genomen in de ijskoude Zuid-Chinese Zee, wij waren de enigen zonder wetsuit. Hierna zijn we nog een kijkje gaan nemen bij de Volvo Ocean Race. De VOR is de grootste jaarlijkse zeilwedstrijd ter wereld waarbij de teams enorme etappes over de aardbol moeten afleggen. Zo werd in de 4 ettape van de race van Melbourne naar Hongkong gevaren. De aankomst van de boten hebben we helaas niet kunnen meemaken, maar gelukkig hebben we nog wel een kijkje kunnen nemen bij de boten. Omdat de race in Den Haag eindigt hadden ze een aantal Hollandse voorwerpen over het VOR dorp verspreid. Zo ook een zeilklomp waar een rij van zeker 10-20 man stond om de klomp te kunnen "bevaren" en op de foto te mogen.
De volgende ochtend vertrok onze vlucht naar Seattle. Wij keurig drie uur van te voren aanwezig op het vliegveld, online ingecheckt, ESTA'S paraat, vertelt de meneer achter de balie dat je een uitgaande vlucht nodig hebt om Amerika binnen te komen. Wij hadden geen uitgaande vlucht... Dus moesten we op het laatste moment opeens een vlucht regelen met het kleine restant internet op onze simkaart. Waarna we na heel veel gezeur zonder booking-nummer toch onze bagage mochten afleveren en richting de douane konden gaan.
Nadat we met veel gezeur de States binnen waren gekomen zijn we in Seattle naar ons eerst Couchsurfadres gegaan. Couchsurfing is dat je gratis bij iemand blijft slapen die extra slaapplekken heeft. Erg handig voor budgetreizigers! Onze eerst host, Jorge, woont op een studenten dorm vlakbij een Universiteit in Seattle. Geweldige gast! Hij heeft ons de hele stad laten zien met zijn auto, ons meegenomen om lokaal te eten en in de avond samen met zijn huisgenoten wat biertjes te drinken.
Na Seattle zijn we naar Vancouver gegaan om hier Joost zijn verjaardag te vieren. Door onze goede ervaring met couchsurfing wilden we het hier ook proberen. Maar de enige host die we aan de haak sloegen bleek een het liefst samen met zijn huisgenoot de hele dag naakt rond te hangen... Daar hadden wij niet zo'n trek in dus zijn we maar naar een hostel gegaan. In Vancouver hebben we eigenlijk alleen maar een beetje gewandeld in het Stanley Park. We wilden nog meer dingen doen maar het is allemaal nogal prijzig in daar. De nacht dat Joost 19 werd zijn we uitgegaan ergens in het bruisende nachtleven van Vancouver en de volgende dag zijn leuk uiteten gegaan.
Na Vancouver zijn we met de bus naar Portland gegaan. Ook hier hebben we gekeken of we bij iemand konden couchsurfen, met succes. We bleven slapen bij een Indiase ingenieur. Het was niet heel erg schoon daar. In de keuken dacht ik eerst dat er hagelslag op het aanrecht lag, iets later realiseerde ik mij dat ze helemaal geen hagelslag hebben in Amerika... Het waren allemaal dode beestjes. Niet heel fris in de keuken dus. In Portland zelf hebben eigenlijk niet veel gedaan, de bibliotheek was omringd door een stuk of 50 zwervers dus die hadden we maar overgeslagen en verder hebben we een beetje in het Washington Park gewandeld. We gebruikten Portland eigenlijk alleen als tussenstop om naar Idaho Falls te gaan omdat de bus tickets vanaf daar goedkoper waren.
In Idaho Falls hadden we ons opgegeven op Workaway. We verblijven nu gratis bij een familie in ruil voor 5 uur werk per werkdag. We helpen met het bouwen van een huis voor een van haar zoons, maar we hebben tot nu toe nog bijna niks gedaan omdat het weekend is. Gisteren hebben we geskied! We zijn naar het Targhee Ski Resort in Wyoming gegaan en het was geweldig. Alleen was het zicht af en toe wat minder, je kon niet verder kijken dan een meter of 10.
Op dit moment zijn we wat reclames aan het kijken met af en toe de Super Bowl erdoor. Ook heeft Renata, onze host, voor wat typische Amerikaanse versnaperingen gezorgd. Zo kunnen we ons nu storten op "American Cheesespread", een soort kaas maar dan uit een slagroomachtige bus, wat gefrituurde hapjes en nog héél veel zoetigheid.
We zullen proberen om voortaan wat vaker de reislog te updaten zodat jullie niet meer zo lang in het duister hoeven te tasten.
De laatste keer dat we iets van ons hebben laten horen waren we nog in Hoi An.
Momenteel zijn we aan de andere kant van de oceaan in een uit haar voegen gegroeid dorp. In de tussentijd hebben wij natuurlijk enorm veel uitgevoerd, waar ik jullie in geur en kleur over ga vertellen.
Nadat we alles in Hoi An hebben gezien wat we wilden zien zijn we doorgereisd naar Hue. We waren van plan om hier niet langer dan een nacht te blijven. Toen we eindelijk waren aangekomen in ons hostel en alle spullen hadden opgeborgen was de bar helaas al dicht. Omdat onze trein pas s'avonds laat zou vertrekken hadden de volgende dag nog genoeg tijd om iets van de stad te zien. Hue is de oude keizerlijke hoofdstad van Vietnam en is erg bekend om zijn keizerlijke palijs die een replica is van de verboden stad in Peking. Dit konden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan dus zijn we met volle moed een bezoekje gaan brengen aan dit wel erg massieve optrekje van de oud keizerlijke familie. Eenmaal binnen viel er voor ons echter niet heel veel te genieten. De citadel bestaat uit een groot omheind oppervlakte midden in de stad met her en der een paar gerestaureerde oud aziatische huisjes. Veel nuttige tekst en uitleg wordt er verder niet gegeven. Zo werd er niet verteld over de grote gevechten die hier werden gevoerd tijdens de oorlog in Vietnam en de vele Amerikanen die hier zijn geëxecuteerd.
Nadat we bij terugkomst in het hostel de hostelmedewerkers hadden verslagen met een pot bierpong vonden we het wel mooi geweest en zijn we richting het station vertrokken.
Vanaf Hue zijn we in één keer naar de hoofdstad van Vietnam, Hanoi gereisd. Het was een zit van 16 uur vol met kakkerlakken en ander ongedierte. Maar goed, het was goedkoop én bracht ons van A naar B.
Eenmaal aangekomen in de hoofdstad hebben we de eerste dagen niet heel veel anders gedaan dan kennisgemaakt met nieuwe vrienden en Bia hơi. Bia hơi is een heel populaire biersoort in Vietnam. Er zit geen hop in en het blijft niet langer dan een dag goed, maar het heeft wel één gigantisch voordeel voor ons budgetreizigers; het bier koste slechts 5000 Vietnamese Dong (€0,17). De smaak is ook nog eens best oké. De op één na laatste dag in Vietnam hadden we een motorgids ingehuurd die ons de stad zou laten zien. Het échte Hanoi, waar de mensen raar opkijken als ze een blanke zien. Wat was dat een succes zeg. Kien (de gids) heeft ons zo veel plekken van Hanoi laten zien waar we anders nooit waren gekomen. Hij bracht ons bijvoorbeeld naar de zwarte markt vol met gestolen spullen en kippen zo vers dat ze nog kakelen. Hij liet ons zien hoe het communisme effect had op het volk. Zo staan er in de niet-toeristische delen luidsprekers die iedere morgen om 05:30 afgaan of wordt er propaganda op een soort krijtbord binnen een woonwijk geschreven. Daarna zagen we hoe de armste mensen van Hanoi op een soort eiland onder de brug leefden, zonder water of elektriciteit en illegaal natuurlijk.
Het was de laatste avond in Vietnam, de volgende ochtend vertrok ons vliegtuig om 09:35 uur richting Hong Kong. Dit betekende dat we al om 6 uur uit de veren moesten om op tijd te komen. Maar het was wel de laatste avond! Dus we besloten tegen beter weten in om alsnog wat Bia hơi'tjes weg te tikken en natuurlijk mee uit te gaan.
Aangekomen in Hong Kong moesten we de eerste dag nog bijkomen van de vorige avonden. Wat ons direct opviel was het enorme prijsverschil met Vietnam, in Vietnam betaalde je €5,00 voor een hostel inclusief ontbijt en hier het zesvoud daarvan, zonder ontbijt.
De eerste dag dat we wat zijn gaan doen waren we opzoek gegaan naar een lange broek omdat de dame van ons hostel zei dat je hier heel goed kon winkelen. Ze stuurde ons naar een winkelstraat vlakbij het water waar we een heel mooi uitzicht hadden op de andere kant van de stad. De winkelstraat was ietwat buiten ons budget. Om maar wat te noemen, er zaten meer Rolex retailers dan McDonald's op de Coolsingel op een vergelijkbare afstand. De volgende dag zijn we naar de andere kant van de stad gegaan om de Peak Tram naar de top van de Victoria Peak te nemen. Hier hadden we een adembenemend uitzicht op de stad. Letterlijk adembenemend want de luchtkwaliteit in Hong Kong is heel erg slecht. Slechter dan in Bangkok of Hanoi, ook is het zicht voor 30% van het jaar beperkt tot 8 km. Er zijn wel talloze mensen die mondkapjes dragen maar dit doen ze tegen bescherming van de zon, niet tegen de smog. Het milieu maakt de meesten niet zo veel uit daar. Vanaf Victoria Peak zijn we naar beneden gehiket, wat best een makkelijke afdaling was. Maar we wilden meer. De volgende dag zijn we, op aanraden van een studente uit hk die we ontmoet hadden in Hanoi, de Dragon Trail gaan lopen. Deze was een stuk spectaculairder dan de hike die we de dag daarvoor hadden gedaan. Na de hike hadden we nog een snel een duik genomen in de ijskoude Zuid-Chinese Zee, wij waren de enigen zonder wetsuit. Hierna zijn we nog een kijkje gaan nemen bij de Volvo Ocean Race. De VOR is de grootste jaarlijkse zeilwedstrijd ter wereld waarbij de teams enorme etappes over de aardbol moeten afleggen. Zo werd in de 4 ettape van de race van Melbourne naar Hongkong gevaren. De aankomst van de boten hebben we helaas niet kunnen meemaken, maar gelukkig hebben we nog wel een kijkje kunnen nemen bij de boten. Omdat de race in Den Haag eindigt hadden ze een aantal Hollandse voorwerpen over het VOR dorp verspreid. Zo ook een zeilklomp waar een rij van zeker 10-20 man stond om de klomp te kunnen "bevaren" en op de foto te mogen.
De volgende ochtend vertrok onze vlucht naar Seattle. Wij keurig drie uur van te voren aanwezig op het vliegveld, online ingecheckt, ESTA'S paraat, vertelt de meneer achter de balie dat je een uitgaande vlucht nodig hebt om Amerika binnen te komen. Wij hadden geen uitgaande vlucht... Dus moesten we op het laatste moment opeens een vlucht regelen met het kleine restant internet op onze simkaart. Waarna we na heel veel gezeur zonder booking-nummer toch onze bagage mochten afleveren en richting de douane konden gaan.
Nadat we met veel gezeur de States binnen waren gekomen zijn we in Seattle naar ons eerst Couchsurfadres gegaan. Couchsurfing is dat je gratis bij iemand blijft slapen die extra slaapplekken heeft. Erg handig voor budgetreizigers! Onze eerst host, Jorge, woont op een studenten dorm vlakbij een Universiteit in Seattle. Geweldige gast! Hij heeft ons de hele stad laten zien met zijn auto, ons meegenomen om lokaal te eten en in de avond samen met zijn huisgenoten wat biertjes te drinken.
Na Seattle zijn we naar Vancouver gegaan om hier Joost zijn verjaardag te vieren. Door onze goede ervaring met couchsurfing wilden we het hier ook proberen. Maar de enige host die we aan de haak sloegen bleek een het liefst samen met zijn huisgenoot de hele dag naakt rond te hangen... Daar hadden wij niet zo'n trek in dus zijn we maar naar een hostel gegaan. In Vancouver hebben we eigenlijk alleen maar een beetje gewandeld in het Stanley Park. We wilden nog meer dingen doen maar het is allemaal nogal prijzig in daar. De nacht dat Joost 19 werd zijn we uitgegaan ergens in het bruisende nachtleven van Vancouver en de volgende dag zijn leuk uiteten gegaan.
Na Vancouver zijn we met de bus naar Portland gegaan. Ook hier hebben we gekeken of we bij iemand konden couchsurfen, met succes. We bleven slapen bij een Indiase ingenieur. Het was niet heel erg schoon daar. In de keuken dacht ik eerst dat er hagelslag op het aanrecht lag, iets later realiseerde ik mij dat ze helemaal geen hagelslag hebben in Amerika... Het waren allemaal dode beestjes. Niet heel fris in de keuken dus. In Portland zelf hebben eigenlijk niet veel gedaan, de bibliotheek was omringd door een stuk of 50 zwervers dus die hadden we maar overgeslagen en verder hebben we een beetje in het Washington Park gewandeld. We gebruikten Portland eigenlijk alleen als tussenstop om naar Idaho Falls te gaan omdat de bus tickets vanaf daar goedkoper waren.
In Idaho Falls hadden we ons opgegeven op Workaway. We verblijven nu gratis bij een familie in ruil voor 5 uur werk per werkdag. We helpen met het bouwen van een huis voor een van haar zoons, maar we hebben tot nu toe nog bijna niks gedaan omdat het weekend is. Gisteren hebben we geskied! We zijn naar het Targhee Ski Resort in Wyoming gegaan en het was geweldig. Alleen was het zicht af en toe wat minder, je kon niet verder kijken dan een meter of 10.
Op dit moment zijn we wat reclames aan het kijken met af en toe de Super Bowl erdoor. Ook heeft Renata, onze host, voor wat typische Amerikaanse versnaperingen gezorgd. Zo kunnen we ons nu storten op "American Cheesespread", een soort kaas maar dan uit een slagroomachtige bus, wat gefrituurde hapjes en nog héél veel zoetigheid.
We zullen proberen om voortaan wat vaker de reislog te updaten zodat jullie niet meer zo lang in het duister hoeven te tasten.
Hoe zijn de mensen in Idaho verder en gaan jullie vaak naar de lokale diner?
Houd je haaks en weer veel plezier!
P.s. Doe die lieve Frans de groeten van mij.
Hein zit inmiddels in Zuid-Afrika waar hij klusjes doet tussen de wilde dieren.