Van de piste naar het strand

11 maart 2018 - San Diego, California, Verenigde Staten

Tweeënhalve week is de tijd die we hebben doorgebracht in een boeredorp genaamd Shelley midden op het platteland van Idaho. Toch voelt het als de dag van gisteren dat we voor het eerst kennis maakten met onze host Reneta.

Zoals jullie al vernomen hebben in de vorige blog hebben we ons aangemeld op een site genaamd workaway. Het begon allemaal toen Reneta ons zo'n vier maanden geleden een berichtje had gestuurd op deze site of we het misschien leuk zouden vinden om naar Idaho te komen. Eerst waren we hier natuurlijk een beetje sceptisch over omdat Idaho nou niet echt bekend staat als een geweldig reisbestemming binnen de VS. De mogelijkheid om te gaan skiën heeft ons uiteindelijk overgehaald.

Vier maanden later was het dan zover. Na een 24-uur durende busreis door de meest afgelegen plekken van de Verenigde Staten hebben we eindelijk het persoon ontmoet waarmee we zo lang hebben zitten mailen. Na een kort gesprek met haar in de auto kon je al opmerken dat het haar niet altijd mee heeft gezeten in het leven. Zo vertelde ze ons dat drie van haar zes zonen al waren overleden, haar moeder bij haar is ingetrokken omdat ze aan alzheimer leidt en dat haar huis een paar jaar geleden is afgefikt. Ondertussen had ze alweer een nieuw huis vertelde ze, die ze samen met één van haar zoons gebouwd heeft. Bij het horen van dit nieuws verwachtten we natuurlijk niet dat we ons de komende tijd in een vijf sterren hotel zouden wanen, maar eenmaal aangekomen zag het er allemaal prima uit. Omdat haar zoon Hyram tijdelijk bezig is met het bouwen van zijn eigen huis was hij samen met zijn vrouw Desiree en dochter Shayenne van twee jaar oud tijdelijk ingetrokken bij zijn moeder.

Zoals we in de vorige blog hebben verteld hebben we de eerste paar dagen niet heel veel uit gevoerd. Af en toe hielpen we Hyram met een paar dingetjes die aan het huis moesten worden gedaan of liet Renata ons vuil rapen. Op zaterdag hebben we voor het eerst kunnen skiën maar was er door de lage bewolking in de bergen niet veel te zien.

Op zondag ging ik op aandringen van Reneta mee naar de kerk. Frans is niet bepaald een fervent fan van een kerbezoek dus die sloeg het liever over. In Amerika zijn er veel verschillende vormen van de Christelijke kerk. Zo zijn er niet alleen veel katholieken en protestanten, maar zijn er ook veel andere onderscheidende vormen. Reneta en haar familie zijn bijvoorbeeld net als 80% van de buurtbewoners leden van de mormoonse kerk. Mornonen aanvaarden naast de bijbel ook het boek van mormonen als heilige schriftuur. Mormonen zijn streng tegen alles wat verslavingsgevoelig is. Zo mogen ze niet drinken en roken en zijn zelfs vele theesoorten en koffie niet toegestaan. We wisten dus al snel dat een lekker biertje na het harde werken er niet in zou zitten. Daarnaast werd er voor elk maal én zelfs een lange autorit uitgebrijd gebeden. In de kerk ging het er nogal emotioneel aan toe. De ena na de andere bejaarde kwam naar voren om half in tranen over de 'Holy Lord' te praten. Zelfs de moeder van Reneta barstte in tranen uit nadat we in de auto terugreden naar huis.

Op de vele momenten dat we niet hoefden te werken gingen we vaak buiten basketballen of een football over gooien zodat we tenminste iets van beweging hadden. Verder nam Reneta ons vaak mee op pad naar van alles en nog wat.
Wat opviel was dat alle mensen in de buurt zo vriendelijk en aardig tegen ons waren. Reneta vertelde ons dat het in het bloed zit van Mormonen om andere mensen te helpen en zo gastvrij mogelijk te zijn. Zo kwamen we op een middag een buurman van Reneta tegen genaamd Chris. Chris komt origineel uit Duitsland maar ontmoette zijn toekomstige vrouw toen hij als uitwisselingsstudent naar Idaho werd gestuurd. Chris vroeg ons of we het misschien leuk vonden om met hem te gaan sneeuwscooteren bij Yellowstone national park in het weekend. Wij waren natuurlijk stomverbaasd door dit aanbod en wisten niet hoe dankbaar we konden zijn voor deze mogelijkheid. Dus zijn we in het weekend met andere mensen uit de buurt naar Island Park gereden. We verbleven hier in een lodge van een vent genaamd Dan. Dan was een typische republikein met meer dan 50 wapens en 12 auto's. Nadat we een paar stevige pannenkoeken hadden gegeten en Dan één van zijn 'guns' liet zien aan de ontbijttafel gingen we op pad. Frans en ik kregen ieder een eigen sneeuwscooter en wisten na een paar minuten al dat het geen speelgoed is waar we op reden. Heel even het gas indruken en je vloog letterlijk over de sneeuwvlaktes. Frans lette op een begeven moment even niet op en reed zo een gleuf in. De omgeving was werkelijk prachtig. Vanuit de bergen kon je zo de vallei inkijken en overal om je heen lag een dikke laag sneeuw. Wij zullen Chris en Dan voor altijd dankbaar zijn voor deze mooie ervaring. Na afloop hebben we nog even een bosje bloemen gegeven.

Een paar dagen na het sneeuwscooteren gebeurde er natuurlijk het vreselijke schietincident in Florida. Na zo'n schietincident barst er in de verenigde staten natuurlijk altijd een grote discussie los over de wapen legalisatie. Voor ons is het vreemd om op zo'n moment dan een keer de standpunten te horen van een Republikein. Reneta is een heftig voorstanders van wapenlegalisatie en zou niet kunnen overleven zonder. Volgens Renata kunnen criminelen hoe dan ook aan wapens komen dus is het beter als iedereen er dan een heeft. Als we met haar een politieke discussie hadden werd ze er vaak emotioneel van. Obama was een verschrikkelijke president die haar familie arm maakte en Trump is de held die de obama care weer afstrafde. De muur rond Mexico heeft ze liever vandaag dan morgen, en de opwarming van de aarde bestaat niet. Er fel op ingaan had geen zin omdat ze daar alleen maar emotioneel van werd.

Voor de rest hebben we er een hele fijne tijd beleefd. Reneta zorgde goed voor ons en behandelde ons als een van haar kinderen. Ze vertelde me op een avond dat ze een droom had voordat wij kwamen en dat wij precies zo waren als in haar droom. Reizen heeft ze nooit het geld voor gehad, daarom vind ze het zo leuk om mensen uit andere landen in huis te nemen. Wij zullen Reneta voor altijd dankbaar blijven dat ze zo goed voor ons gezorgd heeft. Wij hadden natuurlijk een best wel slecht beeld over republikeinen, maar na deze ervaring is dat compleet veranderd.


Na afscheid te hebben genomen van Renata en de familie hebben we onze reis voortgezet richting Salt Lake City. Via couchsurfing hebben we een verblijf kunnen regelen bij een jongen genaamd Kendrick die een uur rijden van SLC woon. We merkten al gauw dat Kendrick vaak moeite heeft om goed met ons te kunnen communiceren. Zijn neefje Skylar vertelde ons later dat Kendrick aan autisme lijdt. Voor de rest was het een extreme slimme jongen. De hoofdstad van Gabon of andere landen waarvan je niet eens wist dat ze bestonden wist hij bijvoorbeeld blindelings op te noemen. Hij werkt als een Uberchauffeur, maar waarom hij niet iets beters deed met zijn verstand was zelfs een raadsel voor Skylar. Zijn moeder wil hem niet op zichzelf laten wonen en vrienden lijkt hij niet of nauwelijks te hebben. Wij hadden wel medelijden met hem, maar hij was nou niet bepaald heel sociaal. Hij zat het liefst de hele dag achter zijn computer Mamdarijn of Zweeds te leren. Skylar was daarentegen een zeer levendige jongen die het leuk vond om met ons van alles te doen. Zo zijn we met hem wezen sleeën en hebben we veel wilde herten gezien. Uiteindelijk zijn we 2 nachten gebleven omdat hij weer nieuwe couchsurfers op bezoek kreeg. Zijn revieuw over ons was uiteindelijk niet verassend. Hij vertelde alleen maar over hoe leuk wij het hadden met zijn neefje.

De laatste nacht zijn we in een motel verbleven vlakbij het centrum in een vrij grimmig buurtje. Vanuit hier hebben we nog de tijd gehad om Salt Lake City te kunnen ontdekken want dat wilde we natuurlijk niet missen. Frans verwoordde de stad het best: 'Het lijkt wel op een uit zijn groeven gegroeid wintersport. Je kon prachtig vanuit Downtown de toppen van de Rockys zien en heel de stad was bezaaid met een dikke laag sneeuw. Voor de rest was het centrum niet heel bijzonder en voelde het vaak een beetje leeg aan. In 2002 werden hier natuurlijk de winterspelen gehouden en af en toe leek het alsof er daardoor ook heel veel nutteloosheid overbleef.

S'avonds namen we de nachtbus naar Denver. Vanuit Denver waren de vluchten richting Los Angeles veel goedkoper en een nieuwe staat van ons lijstje schrappen was voor ons geen probleem. De busreis was daarentegen weer een heel ander verhaal. De zwervers en de junkies hadden zich weer massaal verzameld om de bus naar schimmel te laten stinken. Eenmaal aangekomen in Denver was het stervenskoud. Met -18 was het in 107 jaar nog nooit zo koud geweest op deze datum. Omdat we geen couchsurf adresje konden vinden besloten we maar om in een hostel te gaan slapen. Het hostel was niet bepaald als een doorsnee hostel in Vietnam. De mensen die er verbleven waren geen reizigers, maar eerder mensen die gewoon even een tijdje van huis wilde zijn. De meesten verbleven er meer dan een maand en probeerden tegelijkertijd een bijbaantje te vinden. Af en toe hadden we wel het gevoel dat het wel een beetje nietsnuten waren. Velen zaten de hele dag te blowen in de schuur in de achtertuin en zaten vroeg in de ochtend al aan het pils. Verder waren het wel hele goeie gasten die het leuk vonden om over politiek en de verschillen qua Nederland te praten. In Denver viel er voor de rest niet heel veel te zien. We zijn een paar keer naar Downtown gegaan, maar de stad was nou niet bepaald zeer indrukwekkend te noemen. Veel van die Amerikaanse steden lijken ook gewoon heel veel op elkaar. Vooral de natuur rond de stad schijnt heel mooi te zijn, maar aangezien we geen auto hebben waren deze plaatsen niet voor ons berijkbaar. Uiteindelijk zijn we hier 3 nachten verbleven en hebben we zaterdag een vlucht naar LA genomen.

Wij arriveerden ruim van tevoren op het vliegveld van Denver om de vlucht te halen. Toen we bij de douane stonden kwamen we er echter achter dat we onze tickets niet meer konden openen op de telefoon. Na veel gezijk en gebel met vrienden die het misschien konden openen hebben we onze vlucht gemist. Gelukkig kregen we te horen van de vliegvaarmaatschappij dat we gewoon gratis op de volgende vlucht mee konden en ook nog een eerste klasse vlogen. Hiervoor zouden we wel een tussenstop moeten maken in Las Vegas. Op deze manier hebben we toch wat van Las Vegas kunnen zien, omdat we recht over de strip vlogen.

In Los Angeles hadden we een cauch-surfadresje geregeld bij een Filipijnse gast genaamd Pierre. Hij vertelde ons al voordat we aankwamen dat hij Homo is en of we daar mee konden leven. Voor ons maakte dat natuurlijk niets uit en hij vertelde ons dat we zo lang konden blijven als we wilden. Hij had een mooi appartement midden in Downtown met een gedeeld zwembad. Het enige nadeel op het begin was misschien zijn hond Marley. Marley, geboren op 4/20 (internatione marihuana  dag) vandaar die naam, is een typische chihuahua die om allerlei kleine dingetjes al begint te blaffen. Iets op de grond laten was geen slim idee met Marley in de buurt aangezien vele sokken het niet hebben overleefd. Elke ochtend en avond moesten we Marley uitlaten en uiteindelijk ga je dat ook wel relaxed vinden. Het is even een bezigheidje wat je doet waardoor je je nuttig gaat voelen voor Pierre. Uiteindelijk zijn we steeds meer gaan wennen aan Marley en ging Marley ook meer wennen aan ons. Pierre was voor de rest een hele fijne host. De eerste dag nam hij ons al gelijk mee naar de verjaardag van zijn nichtje in één van de ergste Amerikaanse All-you-can-eat vreettenten op de aardbol. Zelfs voor Willem zal het waarschijnlijk te heftig zijn geweest. De familie van Pierre was heel aardig en hartelijk. De moeder van Pierre gaf ons zelfs zelfgemaakte pasta mee en allerlei andere lekkernijen. Pierre wilde heel graag laten zien hoe mooi Los Angeles kan zijn omdat vele toeristen het toch vaak vinden tegenvallen. Hij gaf vaak tips om te doen en zo hebben we de eerste paar dagen geprobeerd zoveel mogelijk touristische plekjes af te werken. Vooral het strand bij Venice en Santa Monica was de moeite waard om een dagje rond te hangen. Voor de rest hebben we plekjes als Hollywood, Beverly Hills en Rodeo Drive zeker niet overgeslagen. Pierre moest zelf vaak werken, maar als hij een dagje vrij had ging hij graag met ons mee. Een paar dagen na aakomst zijn we bijvoorbeeld naar Disneyland gegaan. Omdat Pierre een baan heeft bij Disney konden we gewoon gratis naar binnen. Aangezien het zo stervensdruk was moest je voor de meeste attracties zeer lang wachten, maar het wachten was het vaak meer dan waard. Vooral de watershow aan het einde van de dag maakte het een mooie ervaring. Nadat we terugkwamen van Disney waren er twee Belgen gearriveerd genaamd Sorlan en Arthur die ook bij Pierre gingen verblijven. We konden het al snel goed met hun vinden en zij hadden net als ons het plan om tijdens hun gapyear door de verenigde staten en Azië te reizen. De volgende dag zijn we samen met de Belgen naar Grifith Observatory gereisd en hebben we hier een prachtig uitzicht over de stad kunnen aanschouwen. De dag van de Oscars zijn we natuurlijk naar Holywood gegaan. We hadden een prima zicht op 'the red carpet' maar een bekend iemand hebben we helaas niet kunnen zien. Leek wel alsof de echte filmsterren via een andere ingang naar binnen kwamen. Omdat Pierre tickets had geregeld voor America's got Talent hebben we een paar dagen later nog wel Simon Cowel, Heidi Klum en Mel B (van de spicegirls) kunnen aanschouwen. De laatste dag in LA zijn we met zijn tweeën naar Malibu afgereisd waar we dolfijnen hebben gezien. De volgende dag zijn we samen met de 2 Belgen naar San Diego afgereisd en zitten we hier in een Airbnb appartement.

Afscheid nemen van iemand waar we het goed mee hebben kunnen vinden was weer niet makkelijk. Je weet dat je mensen als Pierre, Skylar en Renata waarschijnlijk heel je leven niet meer gaat zien terwijl je echt een band met deze mensen hebt gecreëerd. Zelfs afscheid nemen van Marley was moeilijk voor ons. Inmiddels hebben we wel nog steeds contact met deze mensen, maar je weet ook dat dat uiteindelijk wel zal ophouden. Wat deze mensen voor ons hebben gedaan zullen we nooit vergeten en als we ooit nog een keer in de buurt zijn zullen we zeker weer een keer langs willen komen. P.S. We hebben nog veel meer foto's hier: https://photos.app.goo.gl/8wRRJMPF6z37eJ4w1 Is iets gemakkelijker voor ons.

Foto’s

4 Reacties

  1. Sigrid Teixeira de Mattos:
    11 maart 2018
    Jongens jullie hebben een groot schrijvers talent! Ik heb jullie verslag ademloos gelezen, en hier en daar ook erg gelachen.
    Wat zullen jullie samen ook een pret gehad hebben, een reis om nooit te vergeten!
  2. Patricia:
    12 maart 2018
    Hi, eindelijk een update en wat voor één. Het is weer een mooi en interessant verhaal geworden. Jullie leren de verschillende kanten van de VS goed kennen op deze manier; conservatief en liberaal, platteland en stad. Ik ben erg benieuwd wat jullie van de "Deep South" gaan vinden. Veel plezier tijdens de laatste etappes!

    Xx Patricia
  3. Oma:
    12 maart 2018
    Oma van Joost
    Fantastisch wat een verhaal. Jullie beleven ook wel heel veel. Fijn, dat jullie zo vaak hartelijk worden ontvangen. Het is aan jullie ook wel besteed. Opa zegt: Joost is een gevoelige jongen. Wat een variatie aan ervaringen! Een reis om nooit meer te vergeten. Je leert Amerika ook wel van heel verschillende kanten kennen. Lkiefs, oma.
  4. Suzan:
    27 maart 2018
    Ha Joost en Frans, benieuwd waar jullie nu uithangen. Met veel plezier weer jullie verhaal gelezen, bijzonder die 2 1/2 week in Shelley! Wat zien jullie veel, op deze manier leer je de USA echt goed kennen. Benieuwd of jullie nog met de Belgen optrekken of afscheid genomen in San Diego?
    Nog heel veel plezier de laatste weken!
    liefs uit Amsterdam